Samenstellers A.M.A. van den Oever en Ernst Bruinsma beogen met Brief aan Beatrix en 22 andere opstellen over de roman en de romanbeschouwing de fusie tussen creatieve literatuur, literaire essayistiek en literatuurwetenschap. In 23 opstellen trachten ze de muren te slechten die vaak een vruchtbare dialoog, zeker een kruisbestuiving, tussen de drie literaire actoren in de weg staan. Het is een boeiend waagstuk en een pikante uitdaging om zulke op het eerste gezicht sterk uiteenlopende auteurs en wetenschappers samen te plaatsen, elkaar brieven te laten schrijven of met hen gesprekken te organiseren. Bovendien komen in een aantrekkelijk patchwork ook filosofen en historici aan het woord, wat het spectrum van het nummer verruimt en verrijkt.
       Er ontstaan kleine clusters, zoals bijvoorbeeld de Afrikaanse literatuur en literatuurbeschouwing, de nieuwe teksten van Milan Kundera of de zaak-Todorov. In vele teksten schemert een minigeschiedenis van de literatuurwetenschap door: hoe formalisme, structuralisme en close reading opengebroken worden naar contextualisering, intertekstualiteit, cross-over, ethiek ??? Er is een hernieuwde aandacht voor de maatschappelijke relevantie, voor de ethische dimensie, voor het koor van teksten en kunsten dat in een literaire tekst meezingt ??? Maar ook voor de lezer, zonder wie een literair werk niet bestaat. Er is geen sprake van een terugkeer naar de profetische schrijver, die de lezer vertelt wat de betekenis is van het bestaan, hoe de maatschappelijke orde eruit zou moeten zien, en wat te doen om een identiteit te vinden. Er worden wel vragen in die zin gesteld. En de lezer kan daarop voor zichzelf antwoorden, ook en vooral door teksten te schrijven. Het onderscheid tussen tekst en metatekst wordt dan flinterdun. De schrijvende lezer speelt in de gaten en openingen van het boek, dat bestaat uit zijn eigen tekst en uit alle teksten die over die tekst worden geschreven.