Kamiel Vanhole debuteerde, na een eerste publicatie als scenarioschrijver voor het stripverhaal L'ascension pneumatique de Michel Goffinard (met tekenaar Jacques Faton), als schrijver van reisverhalen met Een demon in Brussel (1990). In 1993 volgde de roman De beet van de schildpad, in 1995 Overstekend wild, en in 2002 O Heer, waar zijn uw zijstraten, Samen met Charles Ducal schreef hij de briefwisseling Over de voorrang van rechts (1993), met Koen Peeters maakte hij de vertelling, Bellevue/Schoonzicht (1997) en stelde hij het literaire wandelingenboek Bloem in Brussel samen. Kamiel Vanhole schreef ook voor het theater: Landschap van Laura (1992), De hartstreek (1997), Reeuw. Steekspel om een heuvelrug (2000), De nacht van Margaretha (2000), Nageslacht (2001, met Josse de Pauw), Barbaroi (2002, een trilogie bestaande uit Het lied van de veerman, Kassa Blanca en Si Dieu le veut) en De sjeik is rijk (2006). Zijn laatste boeken waren Bea (2006), een louteringsverhaal over de belevenissen van een vijftienjarig meisje in een dodenrijk dat sterk op de Brusselse ondergrond lijkt, en de bundel reisverhalen De spoorzoeker (2008). Postuum verscheen in 2009 de biografie van Willem Elsschot in stripvorm (samen met Dirk Geets), Een dolende hond van een vader. Kamiel Vanhole was lid van de redactieraad van DW B.

Leen Huet schrijft romans, verhalen en essays. In 2010 verscheen de biografie Nicolaas Rockox 1560-1640. Burgemeester van de Gouden Eeuw, die ze samen met Jan Grieten schreef. Op dit ogenblik werkt ze aan verhalen en aan een biografie van Pieter Bruegel. Zie ook: http://leenhuet.wordpress.com.

Kristien Hemmerechts is docente Engelstalige Literatuur aan de Katholieke Universiteit Brussel en docente Creatief Schrijven aan het Herman Teirlinck Instituut. Ze is de auteur van romans, korte verhalen en essays, en vaste recensente bij De Volkskrant en Vrij Nederland.

Honoré δ’O kreeg in 2006 de Prijs van de Vlaamse Gemeenschap voor Beeldende Kunst. Hij participeerde in 2005 aan het Belgisch paviljoen op de Biënnale van Venetië met een installatie waarin de bezoeker deel uitmaakt van het kunstwerk. Hij werkt aan een steeds onaf work in progress, een planmatige opbouw van iets dat aan het worden is, maar wat? Soms verkiest hij de schetsmatige vluchtigheid van videobeelden, die als dagboekfragmenten functioneren en het moment celebreren, soms maakt hij grootschalige sculpturale installaties die schijnbaar een hybride, ruimtelijk onbeheersbare, vluchtige, ‘toevallige’ beeldtaal  gebruiken. In feite gaat het om uiterst doordachte, gechoreografeerde composities-in-de-maak. De gebruikte materialen zoals plastic buizen, goedkope stofmaskers, taperolletjes, witte lepeltjes en nepboeken worden door de kunstenaar van hun banaliteit ontdaan en omgebouwd tot poëtische schoonheid.