Bij Kristien is er altijd koffie, veel koffie als je wil.
Ik ken de kamer, ik  ken ze van vroeger. Ze ademt nog een beetje
Herman, ik heb hem er gefotografeerd.
Er is nog het licht, het zicht, de tuin. Het wit van de muren, de lampjes.
Op de ronde schrijftafel staan er kadertjes met herinneringen, achter de
tafel een bureastoel, boven de bureastoel kadertjes met herinneringen.

Kristien laat me werken. Ze maakt koffie en geeft een interview. Ik
krijg tijd.
De foto is vlug gemaakt, in mijn hoofd.
Te veel koffie, ik moet even.

Ik wil niets tonen, toch laten zien wat er is.
De kamer is vrouwelijk.