Alekto, de Onophoudelijke

Zusters, laat ons rusten. Trek uit, Megaera, dat kleed vol geronnen bloed, neem een bad, haal dat bloedig net uit je haar, laat je haar over je schouders vallen, vrij in de bries. Tisiphone ???  

Megaera, de Wrok

Bries? Jij was altijd de sentimenteelste, Alekto. Dat komt omdat je de jongste bent. Een overschotje. De laatste druppel. Hier is geen bries. Alleen trillende hitte, zwaveldamp, smook. Muren van ijzer, knarsende kettingen, takels en scharnieren. En een rivier van vuur, hoe kun je daarin baden? Dat is alles wat hier is, hier onder de aarde van Campani??. Onder het meer zonder vogels. En rusten kunnen wij niet. Mensen willen niets liever dan gestraft worden. En er zijn meer mensen dan ooit tevoren. Onze taak wordt almaar zwaarder. Nooit had ik gedacht dat het werk een godin boven het hoofd zou groeien. Een welwillende godin. Van alleroudste stam. Zoveel ouder dan die parvenu's op de Olympus. En toch worden zij vereerd. Met welriekend voedzaam vlees, en olie, en bloemen, en goud en spelen. Zij wel. Wij niet.

Tisiphone, de Wraakzuchtige Vernietiging

Zij vereren ons door ons op te roepen en te ondergaan. Zij vereren ons door  grijnzend  van verwachting te zondigen. Mensenhandelaar tegen mens. Gast tegen gastheer. Vorst tegen volk. Of andersom. Vader tegen dochter. Zoon tegen moeder. Vrouw tegen man. Kind tegen kind. Ja, zij ook. Oom tegen nicht. Mijn broer roofde mijn dochter, alleen hem wil ik tot waanzin drijven, vezel per vezel ontrafelen, pijnigen en vernietigen. Vezel per vezel naast elkaar leggen, nummeren, catalogeren, opbergen. Alleen hem. Al de anderen zijn oefenmateriaal, meer niet. Ik ben goed geoefend intussen, maar hij blijft onschendbaar.

Het vervolg van deze tekst lees je in de papieren versie van DW B 2015 5 Jazzz.