Yves Petry studeerde Wiskunde en Filosofie in Leuven. Hij publiceerde een aantal veelgeprezen romans: onder meer Het jaar van de man (1999), Gods eigen muziek (2001) en De laatste woorden van Leo Wekeman (2003). Met De achterblijver (2006) won hij de BNG Nieuwe Literatuurprijs en de Prijs van de provincie Vlaams-Brabant. De maagd Marino (2010) werd bekroond met de Libris Literatuurprijs en de Inktaap en stond op de longlist van de AKO Literatuurprijs. In 2015 verscheen Liefde bij wijze van spreken. Hij is kernredacteur van DW B.

Jan Vanriet studeerde van 1967 tot 1971 aan de Koninklijke Academie in Antwerpen. Hij nam deel aan de Biënnales van São Paulo, Venetië en Seoul, en stelde onder meer tentoon in het Museum dr. Guislain (Gent, Uit het Geheugen), het Museum van Elsene (Fading), Galerie Ruth Leuchter (Düsseldorf), Galerie Mercator (Antwerpen), het Literaturhaus (Berlijn), Tweebronnen (Leuven), het MARTa (Herford, Die Hände der Kunst), het Museum Plantin Moretus (Antwerpen), De Zwarte Panter (Antwerpen), het S.M.A.K. (Gent, Hands of Art), het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten (Antwerpen), het Letterkundig Museum (Den Haag), het Museum voor Moderne Kunst (Oostende, Tuinen van Granada) en Campo Santo (Gent). Van 17 oktober tot 5 december stelt hij tentoon in De Rode 7 (Antwerpen). In 2010 opent in het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten te Antwerpen Closing Time, een groots door Vanriet uitgestippeld parcours in de collectie oude en moderne meesters in het museum dat door de symbiose met de schilderijen van Vanriet een indrukwekkend hedendaags verhaal zal vertellen over het menselijke tekort. In 2008 verscheen van de hand van Marc Ruyters, directeur van het kunsttijdschrift <h>Art de monografie Jan Vanriet. Parcours 1966-2008 bij uitgeverij Snoeck. Zelf publiceerde hij datzelfde jaar zijn dichtbundel Stormlicht bij de Nederlandse uitgeverij Wagner & Van Santen.

Jan Fabre staat internationaal bekend als een van de meest veelzijdige en vernieuwende hedendaagse kunstenaars. Hij werkt als theatermaker en -auteur, choreograaf, operamaker, beeldend en performancekunstenaar. Fabre breekt met de codes van het bestaande theater door er real time-performance in te brengen, en hij onderzoekt radicale choreografische mogelijkheden om de klassieke dans te hernieuwen. Het lichaam in al zijn gedaanten is van in de vroege jaren 1980 tot nu, het centrale voorwerp van zijn onderzoek. Zijn theaterteksten vormen een bijzondere collectie miniaturen met een open schriftuur. De recente producties Je suis sang, Tannhäuser, Angel of Death, Quando l'uomo principale, Orgie de la tolérance hebben ruime, internationale weerklank. De uitnodiging om in 2005 het Festival d'Avignon artistiek mee gestalte te geven, was de (voorlopige) bekroning van zijn werk als podiumkunstenaar. Als beeldend kunstenaar stelde hij onder meer tentoon op de Biënnale van Venetië (1984, 1990 en 2003), Documenta (1987 en 1992, Kassel), de Biënnale van São Paulo (1991), de Biënnale van Lyon (2000), de Biënnale van Valencia (2001), de Biënnale van Istanbul (1992 en 2001), en in het Parijse Louvre (L’Ange de la métamorphose). In Kunsthaus Bregenz (2008-2009) liep onlangs de grootschalige tentoonstelling Metamorphosen des Ichs – from Dusk till Dawn. In 1992 werd hem de Prijs van de Vlaamse Gemeenschap voor Beeldende Kunst toegekend, in 2004 werd hij Grootofficier in de Kroonorde en in 2007 Commandeur in de Orde van Leopold II. In 2007 kreeg hij een eredoctoraat aan de Universiteit van Namen en in 2009 aan die van Antwerpen.

Karel Dierickx werkt al decennialang gestaag en hardnekkig aan een coherent oeuvre. Velen bewonderen de kracht, diepte en intensiteit van Dierickx’ werken. Als artistiek docent aan de Academie voor Beeldende Kunst van Gent heeft hij vele jonge en intussen bekende actuele kunstenaars uit Vlaanderen geïnspireerd. Welke kunstvorm hij ook gebruikt, in zijn schilderijen, beelden en tekeningen zit steeds een verhaal verborgen van een kwetsbaar verlangen naar tijdloosheid. Karel Dierickx stelde onder meer tentoon in Das Belgische Haus (1972, Keulen), het Maison de la Culture (1976, Grenoble), Studio Marconi (1983, Milaan), Galerie Nouvelles Images (1983, Den Haag), de Biennale di Venezia (1984), Galerie Leu (1988, Rottach-Egern), de Hannah Feldmann Galerie (1990, Bern), het PMMK (1992, Oostende), Museum Dhondt-Dhaenens (1994, Deurle), het Musée des Beaux-Arts (1994, Verviers), het College of Art (1995, Kanazawa), de Hachmeister Galerie (1996, Münster), het Yan Huang Museum (1996, Peking), het S.M.A.K. (1999, Gent), Galerie Lelong (2000, Zürich), de Wetering Galerie (2007, Amsterdam), het Museum voor Schone Kunsten (2008, Gent) en Passa Porta (2009, Brussel).