Monoloog van de melancholische kunstenaar III

Le désir

En nu zit hij dus hier, de zwarte engel.

En hij heeft zijn bril niet meer nodig.

Onder hem verschijnen landschappen. In zwart-wit,

kleuren heeft hij nooit gezien. Heeft hij ook nooit gemist.

Hij is nu rustig, zonder tijd, zonder doel.

Hij ziet een landschap.

Een landschap zonder betekenis, zonder tijd, zonder doel.

Dan weer ziet hij een ander landschap.

Een slordige zandweg ergens buiten Sevilla.

Hij komt overal en gaat overal even snel weg.

Op de zandweg scharrelt een kip. Een hond ligt snel hijgend

in de schaduw van een oude plataan.

Een oude autoband op een hoop steenafval.

Een 4x4-terreinwagen van Opel rijdt rakelings langs de hond,

stopt brutaal voor de kip en raakt net de autoband.

Een moment zonder doel. Een anekdote zonder betekenis.

Maar hij heeft het gezien en hij zal het nooit vergeten.

Het zal leven als een kleine herinnering

aan al die geheimzinnige eenzame mensen,

die het verleden zijn vergeten en enkel

het zo vermoeiende verlangen hebben gekoesterd,

als een sublieme vergissing.