Reportages
Op 7 oktober 2017 was het vijf jaar geleden dat Ivo Michiels overleed. Lars Bernaerts en Sigrid Bouset vroegen aan acht auteurs en aan zijn echtgenote om hun geliefde auteur sprekend in leven te houden.
Op zondag 8 oktober om 11 u. werd dit huldenummer van DW B ...
Golem
Merk hoe de zon van zijn tred
zijn stralen oplegt aan het land,
grondwater opwellen laat
en schuimen aan wortel en knol,
kelken hun bloemen ontlokt,
gulheid haar zaaddoos uitdrijft,
en uitstuitert in elke voor.
Op de akkers van onze trots
zwelt hij de rijping door het graan
De buffel broeit hij tot lust
en biedt hij de maat voor zijn tamp.
De wee??n waarmee straks het kalf
de levenskring in wordt geperst
ontlenen hun kracht aan zijn pas
en ook ons lot zit strak
onder zijn voetboog geklemd.
Zijn stap begeleidt ons gestaag
vanaf het uur dat hij ons
van tussen de kussens bonkt
en wij gaan zitten, de nap
geklemd in de hoek van de arm
dat die niet van de tafel aftrilt
tot wij ons neerleggen, hij
geen kans biedt aan zinloos gepeins
dat ons de slaap zou verdoen.
We weten niet wat hij daarginds
in onze naam verricht.
Soms zien we ???s nachts uit het raam
hoe zijn gebochelde vorm
bokkig de horizon bestijgt
tussen de stofwolken waarmee
hij zijn toewijding omringt.
Als wij overdag bij de grens
per ongeluk stuiten op zijn pad
dan vinden wij niet veel meer
dan rossige vlekken in het zand
waar hij zijn voet heeft gezet.
De mieren die op zijn rug
wonen, reinigen elk spoor
van het werk dat hij voor ons stelt.
De vreemdste verhalen gaan rond.
Er zijn er die zeggen, de klei
waaruit hij getrokken is mag
dan anders zijn dan die van ons,
toch is hij gebaard, niet gemaakt.
Het woord dat op zijn tong
zijn leven in gang zet is trots.
Lees meer in De bloemen