De negen portretten van dezelfde figuur – die u in deze DW B verspreid vindt over dubbele pagina’s – verschillen slechts minimaal in standpunt, licht, kadrering, textuur, gelaatsuitdrukking. Het harde licht maakt het gelaat van de geportretteerde vrouw week en kwetsbaar. Wat me frappeert is hoe de koude neutraliteit van de fotografische blik – zoals Marco Jacobs het ‘onverschillige’ en het mechanische van de camera inzet – vloekt met de levendige intimiteit van het moment en de dwingende state of mind van het model. Deze foto’s zijn mentale documenten. Ze vragen een overgave in het kijken en in de verbeelding. Ze weigeren geruststellende interpretaties. Er is geen verband naar verhaal, expressie of beweging tussen de bijna identieke frames in deze sequens. Het gelaat blijft gesloten, weigerachtig. In die zin zijn het antiportretten, tegenbeelden van de pose. De vrouw verschijnt telkens opnieuw en anders, agressief dichtbij getrokken door een bijziend automatisch objectief, maar irritant ongrijpbaar en bevreemdend. Het onherleidbare mysterie van het gelaat van de ander was altijd al een  zwaartepunt in het werk van Marco Jacobs. Precies zijn uiterst sobere benadering, wars van effect en drama, en de ‘onpersoonlijke’, diagnostische blik, blijken de aangewezen manier om twijfel te zaaien, verschillen te benadrukken en een onvoorspelbare intensiteit te betrappen.


Keuze en tekst: Inge Henneman (FotoMuseum Provincie Antwerpen)
Vormgeving: Luc Derycke