We zaten bij Simon Vinkenoog thuis op de sofa, in zijn etagewoning aan de Sarphatistraat in Amsterdam, met zicht op de hoofdingang van het Amstelhotel. ???Ik heb de Rolling Stones er wel eens zien buitenkomen???, zei hij.

Een jaargenoot draaide bij wijze van licentiaatsverhandeling een documentaire over de Cobra-beweging en probeerde de nog levende protagonisten voor de camera te krijgen. Bij Vinkenoog mochten we meteen langskomen. Toen de camera eenmaal draaide, veerde de schrijver middenin een betoog over zijn Parijse jaren plots op, het gesprek onderbrekend. ???Ik heb nog iets leuks voor de film! Wacht even.??? Hij kwam terug met een ingekaderd kunstwerk. ???Dit heb ik een paar jaar geleden samen met een vriend, de schilder Constant, gemaakt. Hij schilderde, ik dichtte. Beter kun je Cobra niet in beeld brengen. Ik lees voor, volg jij de tekst met de camera.???

Dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan. Telkens Vinkenoog de woorden uit het kunstwerk voorlas, deed hij dat in een andere volgorde. Het was nagenoeg onmogelijk tekst en beeld te laten samenvloeien. De dichter koos telkens voor een ander parcours. Steeds opnieuw ging het fout. Toen de take voor de vierde keer moest worden overgedaan, gaf de dichter vooraf al aan dat het de laatste keer zou zijn. ???Anders is het niet ??cht meer. Dan v??el ik het niet meer.??? Vanzelfsprekend draaide ook die vierde take in de soep.

Het vervolg van deze tekst vind je in de papieren versie van DW B 2016 3.