Een blonde jongen van vierenhalf, zegt dat genoeg? Roept dat een beeld op dat volstaat, of beter, een beeld dat recht doet aan wie mijn zoon is? Ik ben een brunette van twee??ndertig. Zo zijn er wel meer. Slechts twee kenmerken worden aangeduid, niemand zou het in zijn hoofd halen om hiermee te besluiten dat hij of zij weet wie ik ben. Of toch? We zijn immers geprogrammeerd, het is voordelig om snel te oordelen. Een kwestie van energie en ervaring.

        Willem, is zijn naam. Zijn haar lijkt altijd net gewassen, droog, licht, het valt precies zoals jongenshaar op een kinderhoofd moet vallen. Bij mijn geboorte zag ik eruit als een aapje, overal donker haar. Willem was verschrompeld, hij had te lang onbeweeglijk in mijn baarmoeder liggen weken. Toen ik hem voor het eerst zag, dacht ik dat hij die ouderdomsziekte had die je wel eens ziet langskomen in een reportage op televisie. Ik dacht, hij heeft die ziekte in een extreme vorm, het leek of hij bij zijn geboorte al bejaard was, of de dood aanstaande was. Zijn oren waren verfrommeld, ik maakte me zorgen dat het ontbreken van een mooie schelpvorm, die het geluid opvangt en naar binnen leidt, hem hardhorig zou maken, misschien wel doof. Dat de geluiden vervormd en te zacht zijn hersenen zouden bereiken; een ouder vindt altijd iets om zich zorgen over te maken. Maar tot dusver gaat alles goed. Zei ik al dat hij blauwe ogen heeft? Ja, het kan niet op. Een blonde jongen van vierenhalf met blauwe ogen. En toch is hij anders dan het beeld dat de feitelijke beschrijving oproept. Willem is de associatie te snel af. Als je hem ziet, nee, als je hem kent, als je zijn moeder bent, dan zie je geen van die kenmerken meer. Niet voortdurend. Hij is ook nog blond, heeft ook nog blauwe ogen. Maar als u vraagt of hij dan zwart haar en bruine ogen zou kunnen hebben, nee, dat geloof ik niet. Dan zou Willem Willem niet meer zijn.

Het vervolg van deze tekst lees je in de papieren versie van DW B 2015 2.