Het leek wel een jaar dat de schrijvers kort na elkaar stierven. Eerst Kamiel, dan Jean-Marie, vervolgens Patricia. In Wezemaal aan de kerk lagen grote en kleine bloemenruikers, naast de houten koffer met de banale tekst ???Dooizout???. Op de deur hing twee keer hetzelfde papier met een uitdrukkelijk verzoek van de familie om geen foto???s te maken. Binnen in de kerk stond de naaste familie te wachten. Haar man, haar dochter en zoon en ook de moeder van Patricia, geheel in astrakan, bij de kist die geheel open was.  

        Daar lag Patricia, haast met haar voet eruit en wat sentimentele souvenirs rond haar benen geschikt. Een wit kussentje met een groot rood hart, een armbandje, een kaartje ???Pas getrouwd???, haar pantoffels. Op een hand lagen lelies geschikt als een witte opfladderende vogel. Haar handen: strak getrokken door het dood zijn. Diezelfde strakheid op haar gezicht. Ze keek, 51 jaar slechts, de dood diep in de ogen, en ze toonde dat aan iedereen, uiterst didactisch: ???Kijk naar mij, kijk maar mee met mij.???
        ???Ze zal bij ons zijn???, zei de priester. Gregoriaanse muziek, het Kyrie.
        Hugo, Kurt en Els, Ilke, Saskia, Annelies, Anne Teresa waren er ook. Ook de grote Sam IJsseling en nog andere professoren, maar geen van hen sprak namens de universiteit. Zij zwegen allen, namens die instellingen, namens de wetenschap, namens de literatuur en de kunst. De priester had het over een weg. De weg. Een vrouw las een tekst voor over Tao. Af en toe viel een lange zware stilte maar niet uit onbeholpenheid of toeval. Het zwijgen was strak geregisseerd door de priester. De stilte woog intens, op volle wijze. Buiten nam een vliegtuig traag zijn tijd om over te vliegen. 

        Op het gedenkkaartje stond een foto van Patricia terwijl ze een boterhammetje at, duidelijk op vakantie. De kaartjes werden uitgereikt door haar dochter en haar zoon. Die jongen had dezelfde wilde blonde krullen als Patricia. Opnieuw viel die zware stilte, en wij keken de hele tijd naar de dode Patricia die de dood aankeek. Er was daar niets aan toe te voegen. Patricia was altijd al bezorgd om de beelden van haarzelf die ze verspreidde of achterliet. Het leek dat ze zich op een tao??stische wijze wilde tonen. Zelfportret van de kunstenaar als dode vrouw. Sneeuwwitje in het bos. Monnik. Haast een heiligenbeeld.

        Dan ging ieder naar buiten. We hoorden hoe binnen in de kerk de kist gesloten werd. De hamerslagen. De kist werd buiten gedragen en in de begrafeniswagen geschoven. Door het smalle dorpsstraatje volgden wij haar naar het kerkhof. Langs de zeer Vlaamse huizen liepen wij; in het dorp blafte een hond; stemmen van kinderen stegen op uit een tuin. Weer passeerde een vliegtuig traag. Het was stil in Wezemaal. 

        Op het kerkhof liet men de kist neerzakken in de groeve. De aarde van Wezemaal: mals, vochtig, donkerbruin als de ijzersteen van de kerk. In de zijwanden van het graf zag je de doorgestoken wortels van de sparren achter de haag.

Het vervolg van deze tekst lees je in de papieren versie van DW B 2015 2.