Authenticiteit, echt zijn is hard werk. Je moet dit toekomstige zelf improviserend, repeterend, acterend ontwerpen, later word je die persoon ook, misschien, als je maar hard genoeg je best doet. Ooit kun je vertellen dat je dit ontworpen zelf steeds al bent geweest, dat het geen samenraapsel van karaktertrekken, gebeurtenissen en grillen is maar een tijdloze kern, een zaadje dat bij de geboorte alle informatie in zich had en alleen moest rijpen. Je bent aanwezig. Je adolescentie. De ogenschijnlijk zo grijpbare volwassenheid is niet alleen de minst gegeerde maar ook de moeilijkste toestand, dat weet je, dat zie ik, dat ziet men. 

Het mat je af.

Het maakt je lelijk.

Je hebt wallen onder je ogen, een rilling gaat over je kin en je huid is te korrelig. Je bent ook gewoon te lang, te mager, je hebt dat overdreven gladde shampooreclamehaar, ver over je schouders vallend, urenlang geborsteld als was je een raspaard. Zou je van flamenco houden? Nee, je houdt niet van flamenco. Je houdt op dit moment van helemaal niets. Waarom die dunne schouders, zonder armen? Je hebt geen armen, hoe kun je zo de volwassenheid grijpen? Hoe kun je als je eerst nog die armen en handen en vingers moet improviseren de toekomst, je volwassenheid en de persoon die je wordt omdat je die al bent (denk je) grijpen?

Je bent machteloos, lijkt me.

Kijk niet zo naar me, heb ik iets van je aan misschien. 

Het vervolg van deze tekst lees je in de papieren versie van DW B 2015 2.