Beste mevrouw Dalia Rushdi,
Beste beloftevolle schrijfster,

Naar aanleiding van de verwoestende zelfmoordaanslag op de befaamde boekenwinkelstraat Mutanabbi in Bagdad vroeg men mij een Engelstalige bloemlezing samen te stellen als herinnering aan deze plaats van beschouwing en wijsheid. Het zou mij ten zeerste verheugen indien je een korte, persoonlijke tekst kon bijdragen. Ikzelf engageer mij om je woorden te vertalen naar het Engels.

Met vriendelijke groeten
Prof. Muhammad W. Clinton
University of Virginia

Dilemma! Niet te geloven!
       Van zodra ik de e-mail heb gelezen, speelt zich een hartverscheurend conflict in mij af. Als ik in mijn woonkamer zit, trekken vrouwtje-gedachten en vrouwtje-emoties elkaars haren uit. Terwijl ik bovenaan de trap sta, voert mijn aangeboren talent voor geduld verwoed strijd met opstandigheid. Verloren dolend in mijn tuin sta ik klaar om in de aanval te gaan. Als papa ???Dalia!??? roept, zet ik een grote mond op: ???Waarom scheld je me uit???? Als mijn dochtertje begint te huilen, gil ik: ???Ik wurg haar nog om me te verlossen uit deze ellende!???   
       Ik aarzel om de e-mail nog eens te lezen. Schreef hij nu dat ik uitgenodigd ben? Schreef hij dat mijn naam als deelnemer al vermeld is in de credits van het boek? Vroeg hij naar een gedicht of een kortverhaal? Mijn hoofd staat onder druk als een tajine tot het deksel toe gevuld met aubergines, bloemkool, aardappelen, brood, selderij, paprika, prei, tomaten, levervlees, komkommer, zes eieren, veel te weinig water en een overvloed aan tomatenpuree.
        Ten aanval!

Het vervolg van deze tekst lees je in de papieren versie van DW B 2014 4.