Op deze pagina's is het archief van DW B terug te vinden. Voor de actuele website ga naar: http://www.dwb.be

Mono, 29 november 2012 (Utrecht, Tivoli)

Auteur: Sven Vitse

Het zwartglanzende haar hangt de Japanse gitarist als een luikje voor de ogen, de deur blijft dicht. Nauwelijks drie jaar oud zou zij haar kopje net zo hebben vastgehouden als hij zijn plectrum, tussen duim en wijsvinger, de pink omhoog. Heen en weer zweeft het plectrum, wel acht keer per seconde, bij elke passage drie, vier snaren strelend, licht en los alsof ze louter door de luchtverplaatsing gingen trillen. De melodie stijgt traag en blijft hangen in de hoogste toon. Even de vingers strekken, dit is nog maar de soundcheck. Uit de luidsprekers in de zaal klinkt iets onbestemds symfonisch; alleen wie in de eerste drie rijen bij het podium staat, hoort de in reverb soppende klanken uit de compacte versterker stromen (Fender, lampen). Even ben ik de juiste man op de juiste plaats.
        ???Als gy eenmaal u hebt vertrouwd gemaakt met het denkbeeld dat ik niet zweef??? ??? Fancy in een brief aan Max ??? ???zult ge u misschien verzoenen met de honderd ponden stof, die my nu zo verachtelyk maken in uw ogen ??? en die er heel lief uitzien.??? Vreemd dat Multatuli zo sporadisch over muziek schrijft, voor een romanticus toch de meest zuivere kunst, de kunst van het immateri??le en het sublieme. Niet zo voor Max, die aan zijn Tine bericht over een avondlijk bezoek aan een huis ???waar muziek gemaakt werd???. Schaamte voelde hij over zijn val in de positie van Publiek, die vrekkige pooier van het kunstenmakende gilde. Nood echter, zoals wel vaker bij Max, breekt wet: ???Ik was zo krank van hart, dat ik muziek nodig had. Ik vraagde, of men wat zingen en spelen wou voor my alleen????
        Zo geschiedde, al kreeg de ???zieke??? niet zijn verzoekje, ???Das Lied der Tr??ne???, te horen, en evenmin ???dat van de twee nachtegalen???, dat hij zo graag hoort. Geen verheven klanken genezen Max, maar een sentimenteel, volks wijsje van twee zingende meisjes die hem, al is het maar heel even, aanzien voor een prins. Ziek is hij, want Fancy rekt beddenlakens, misschien heeft ze zelfs likdoorns, en ze houdt niet op haar aanbidder aan haar aardse bestaan te herinneren. ???Want ik ben een meisje!??? Vervelende gewoonte, toch?

Het vervolg lees je in de papieren versie van DW B 2013 2