Ik verwacht niet dat de rijke landen uit het noorden de bewoners van het zuidelijk halfrond ineens het recht zullen gunnen om in leven te blijven.
                                                                                                 Dani??l Robberechts, 1969


Echt, ik had graag willen juichen, blij kunnen zijn, hoop ontwaren. Hoewel: dat laatste kan ik zeker nog, maar daartoe moet ik het toch in een onverwacht elders zoeken, waar ikzelf de grootst mogelijke moeite zou hebben om het hoofd boven water te houden, met een beetje pech op zeker moment letterlijk. 

         Hoe kan ik dat willen? Waarom lukt het mij dus niet te vertrouwen op de overstelpende veranderingsgezindheid die in de herfst van 2011 onder de noemer Occupy over de wereld leek te spoelen, al lijkt de golf inmiddels wegge??bd? Moet ik mij niet, ondanks mijn twijfels, verbinden met de daarin samengebalde weerzin tegen de wereld zoals wij die kennen? Wij zijn minstens aan elkaar verwant, ik ken mensen uit die kringen. Waarom bewaar ik dan afstand? Stel ik te hoge eisen? Ben ik onrealistisch? Getuigt dat niet van een totaal gebrek aan politiek inzicht? Maar is strategische omzichtigheid niet deel van wat de politiek door de beweging werd verweten? Ben ik daarom niet des te meer gerechtigd tot het uitspreken van twijfels, het verwoorden van absurd hoge eisen ??? te geloven dat daaraan op de langere termijn niet meer te ontkomen valt?

Voor het gemak zal ik met een anekdote beginnen. Anekdotes betekenen over het algemeen helemaal niets. Deze gaan over de momenten waarop de teleurstelling begon. Het geschiedde vrij spoedig na de eerste hoop dat met de bezettingen van parken het verval van een algemeen-maatschappelijke lijdzaamheid werd ingezet. Stilzwijgend ging ik ervan uit dat de tentoongespreide solidariteit en het verlangen naar een democratischer leven zich daadwerkelijk zou uitstrekken buiten enkele geijkte grenzen.
        Toen in november 2011 de politie pepperspray inzette tegen de Occupy-betogers aan de Amerikaanse westkust, was de verontwaardiging niet van de lucht. Ik vond dat wat eigenaardig. Niet omdat ik een verklaard voorstander ben van politioneel gebruik van pepperspray, maar omdat Occupy zich sterk leek te maken tegen de kwaadaardigheden van het alomvattende kapitalistische systeem, een gebalde vuist wilde zijn ter afschaffing van het kwaad. Pepperspray is dan het minste stootje dat je moet kunnen verduren. Wie de revolutie wil, moet (gezien ervaringen in het verleden) niet al te bangelijk zijn uitgevallen. Toegegeven: bij de Amsterdamse kroningsrellen van 1980 werd ik bijna doodgereden door een cavalcade van motoren met zijspan. Dat bepaalt wellicht ten onrechte mede mijn perspectief.

Het vervolg van dit artikel lees je in DW B 2013 1 De lente.