Beek

We waadden door donker en nat land,
de enige lichtjes waren de glimplekjes vlak
boven je pupillen. Ik voelde me menselijk
en zo hitsig dat ik het bijna deed. Je trok
mijn heupen naar je toe en


[hier moest het middenstuk komen
maar ik ben het kwijt. Sorry,
dat soort dingen gebeuren.
Het einde:]


zag ik je met een jonger meisje in de beek staan,
jullie keken om naar mij, lachend
dat er geen meer plek was.
Gelukkig was ik goed


met beken. Ik dook onder het oppervlak,
gleed door het water waar ik vroeger
zo vaak in staarde,


tot mijn ogen dezelfde kleur kregen als de bodem.
Mijn haar grauw als de vissen die boven me
dreven. Geen rimpel in het oppervlak, gedempt
hoorde ik je stem. Koele streken


langs mijn flanken. Dat je om me lachte,
slokken nam tot ik niet meer kon.
Ik deed het in je beek en warmte omringde mijn dijen.


Lees voort in DW B 2012 2.