Al vanaf mijn kindertijd droomde ik ervan schrijfster te worden en ik zag een artikel in de krant als het hoogst bereikbare voor een schrijfster.

De woorden die ik zocht, zaten altijd onder mijn tong, vlakbij mijn hart, maar konden geen plek voor zichzelf vinden. Ze waren niet in staat zich te hullen in een lichaam met een geluid, een toon, een ritme en een effect. Ik dacht dat ik was getroffen door machteloosheid, een ziekte of een aandoening die me inferieur maakte aan mijn leeftijdgenoten. Ik herinner me de meisjes in mijn klas nog en hun gelach, dat over het schoolplein en achter de muren van de klassen galmde. We liepen altijd samen de trap af naar het grote plein. Eerst lachte ik met hen mee, maar al snel kreeg ik er genoeg van en trok ik me weer terug in mijn eenzaamheid, ver van hen vandaan. Ik vond het een verontrustende situatie. Later hoorde ik de verhalen aan over hun huwelijken, hun bevallingen en hun leven binnenshuis. Er ging enige tijd voorbij voordat ik erachter kwam wat er met me aan de hand was: dat het iets moois was, iets dat ik moest koesteren als een bijzondere kwaliteit en niet als een ziekte.

Vertaald door Dj??ke Poppinga

Toen ik besloot van Syri?? naar Libanon te vertrekken en daar te blijven, heb ik eerst alle dikke schriften die ik had volgeschreven, verbrand. Op dat moment wist ik niet waarom ik alles wat ik had geschreven in de kachel gooide en er vervolgens vlakbij ging staan om toe te kijken hoe het vuur de papieren, samen met mijn hart, verslond.

Waarom heb ik alles verbrand wat ik heb geschreven heb? Deed ik het om mezelf te straffen voor de dood van mijn zus, of om mezelf van schuld te zuiveren? Misschien deed ik het wel om een nieuw leven in Beiroet te kunnen beginnen, zodat ik niet in het huis van mijn grootmoeder zou hoeven sterven. Mijn zuster Hanaa was niet gevlucht. Ze had een brief achtergelaten, in de hoop dat het verhaal van haar dood zou worden verteld.

Het vervolg van deze tekst lees je in de papieren versie van DW B 2016 2.