Juan Gelman wordt in het Spaanse taalgebied als een van de grootste dichters beschouwd. In 1956 verscheen zijn debuut, Violín y otras cuestiones (Viool en andere kwesties), waarin hij de poëzie van het alledaagse, vanuit zijn straatervaringen in een volkswijk uit Buenos Aires, begint te exploreren. De kindertijd is voor hem, ook op latere leeftijd, de lyrische ader bij uitstek gebleven. Het balanceren op de rand van de taal, wier grenzen onderkend maar niet overschreden kunnen worden fascineert hem, ‘want het zijn ook de grenzen van de mens’. Als dichter is Gelman nooit uit op het nieuwe om de nieuwigheid zelf; hij wil veeleer de traditie vernieuwen dan ze te ontkennen. De traditie waartoe hij zich bekent put zowel uit het volkse (de tango) als uit de gevestigde cultuur (de literaire canon): zijn taal voedt zich aan het lunfardo, het slang (of dialect?) uit de volksbuurten van Buenos Aires. Een bewogen persoonlijk en politiek leven laat zijn sporen na in zijn werk, dat in 2007 met de Premio Cervantes.