Ook de serie beelden van bunkers kadert in de fascinatie voor wat ze zelf ‘verloren architectuur’ noemt; architecturale vormen die in de loop der tijden hun functie hebben verloren en zo verworden tot tijdloze of verweesde objecten. Het gaat Katleen Vinck in deze reeks specifiek om het type bunkers dat gecamoufleerd werd als burgerlijke architectuur om de vijand te misleiden en vooral luchtaanvallen te vermijden. De beelden tonen wat er niet is. Surrealistische simulaties van een hoeve, een villa of een schuur, zoals het op de scène gebeurt: van bordkartonnen nepgevels over trompe-l’oeils en dakconstructies tot een gemonteerde kermismolen.

Katleen Vinck heeft zich de gevonden beelden die ze verzamelt in archieven toegeëigend en ze op hun beurt digitaal gemanipuleerd. De reproducties zijn opnieuw gekadreerd, geabstraheerd, gerasterd, uitvergroot en gepresenteerd als typologie. Deze grauwe en desolate beelden van bizarre, hybride constructies zijn doordrongen van de onderhuidse spanning die zo eigen is aan het werk van Vinck: die tussen façade en identiteit, speelse maskerade en verborgen betekenis, schoonheid en destructie.


Keuze en tekst: Inge Henneman (FotoMuseum Provincie Antwerpen)
Vormgeving: Luc Derycke