Gedicht geschreven voor de presentatie van het Dirk Braeckmanboek van DW B op 12 januari in Museum M te Leuven

ik noem jou ibila

niet omdat het klinkt als een eiland

een chemisch spul met een parapluutje

of als een sirene die op de rotsen

dagelijks haar kleine borsten te water laat

            ik noem jou ibila

mijn schemeringsdier, mijn grensgeval

je houdt je op in het donker

je haren tot over je gezicht

ik weet niet waar te beginnen

ik leg je te weken in een donkere kamer

in verschillende baden, tot je contouren vervagen

wisten wij veel waar het eiland stopte

en het continent begon

mijn kleine sluikstort, met je voiletje

van niets, er hangt nog iets van jou aan de stoel

ik noem je, vergeef me het woordspel

mijn alibi, maar dan in negatief

            jij bent het bewijs dat ik er was

daar op de rotsen, het zeeoppervlak

van gemarteleerd koper, je waste je oksels

met het schuim van de branding

met jouw lichaam van een vogel, je valse falsetto

je duwde de houten baleinen omhoog

tot het parapluutje geforceerd juichte

ik probeer je te fixeren, in een chemisch spul

leg je te drogen, laat het weer dagen

            ik breng jou in beeld en bij uitbreiding de wereld

            misschien nog het meest om mezelf uit te sparen