Anderzijds

En al die mensen die nauwelijks iets anders tot hun bezit konden rekenen dan de weinige kleren die aan hun lijf hingen? Wanneer je hen ontmoette, was het dan niet omdat ze de grootste ellende hadden overleefd? Niet op het Russische platteland. Niet in een dorpje op de Canarische eilanden. Wel op de roosters van de metro in Parijs, Londen en Washington. In de spoorwegstations en de parkeergarages van Brussel. Wat kon je antwoorden wanneer ze niet eens een dak boven het hoofd hadden? Dat er een wetgeving was? Dat er sociale instellingen bestonden? Dat er voor opvang werd gezorgd? Dat er iets bestond als structurele armoede?  

Dat er voor ieder van ons priv??-initiatief en overheidsbeleid was? Hoeveel parlementen? Hoeveel departementen? Hoeveel administraties? Dat veel afhing van je emotionele intelligentie, van je uiterlijke verschijning, van je talent om op het geschikte moment te bestaan zoals je was en je op het gepaste ogenblik voor te doen zoals men verwachtte dat je kon zijn. Met vertrouwen een onzekere toekomst tegemoet.

Je voelde hoe het discours van wat je wou zeggen was veranderd in een uiteenzetting die zich elk moment buiten zichzelf bevond, wat je probeerde te vermijden terwijl je tegelijk vreesde om in de beperkingen van emotionele grenzen vast te lopen. Kon dat een reden zijn om de meest uiteenlopende, tegenstrijdige berichten te accepteren? Dat ze allemaal tegelijk ergens wel met de werkelijkheid strookten?

Omdat die bijvoorbeeld als zodanig niet bestond of hoogstens samengesteld was uit acht miljard meningen? Welke meerwaarde zou enige consistentie daaraan hebben verleend?  

Calais 2015. Foto Christophe Vander Eecken

Het vervolg van deze tekst lees je in de papieren versie van DW B 2016 4.