Op deze pagina's is het archief van DW B terug te vinden. Voor de actuele website ga naar: http://www.dwb.be

Een vijver om in te verdwijnen

Verschenen in: Eigentijd


Kalligrafisch trekken karpers hun staarten door het water. De ruimte waarin een koikarper zwemt, leeft en bestaat, wordt steeds kleiner, want hij groeit wel, maar beseft dat niet. De koi is een deel van zijn eigen omgeving, en op een dag denkt hij: als het zo blijft doorgaan, als die vijver om me heen zo snel blijft krimpen, dan moet ik hier weg. Dat is de dag waarop de koi opstaat en loopt, onwennig maar nieuwsgierig, eerst door de natte aarde rond het vijvertje, dan over de kiezelsteentjes die uitblinken in hun witheid en in hun gelijke grootte, dan over de schone vierkante tegels van het tuintje dat het hart vormt van het restaurant, een oase van rust en goede smaak, omringd door mensen die genieten van voedsel dat met moleculaire precisie is klaargemaakt. Waarschijnlijk is dit het moment waarop de eigenaar van het restaurant merkt dat er iets aan de hand is.

 

Een jonge vrouw heeft zich opgesloten in de binnentuin van het restaurant. Ze heeft een zware steen voor de ingang gelegd. Ze kijkt naar de karpers als naar een televisie. De klanten van het restaurant proberen haar te negeren. Ze ervaren de jonge vrouw als een volatiel element. Onbekende jonge vrouwen vormen een moeilijk te voorspellen parameter, ongeacht de situatie. Ze zijn een bedreiging. Ze brengen alles in de war. Bovendien ziet dit specimen er bijzonder instabiel uit, maar laten we het verder niet over haar hebben: we zouden haar negeren, toch? Over een uurtje gaan we weer naar huis, en met het betalen van de rekening is dit hoofdstuk in ons leven afgerond. De jonge vrouw is een voetnoot. Nee, een ezelsoor.

 

Voor de eigenaar van het restaurant is de situatie anders. Hij ziet hoe de avond vordert, hoe klanten komen en gaan, hooguit een soort geveinsde interesse tonen, en dan weer vertrekken. De sluitingstijd nadert en hij weet dat hij de jonge vrouw zal moeten vragen weg te gaan, en dat dit een vaardigheid zal vergen die hij, ondanks zijn beroep, nooit echt heeft beheerst: met mensen praten.

 

Het vervolg van deze tekst, en de andere teksten van de laureaten van Babylons Interuniversitaire Literaire Prijs lees je hier