Geen mens die hier zijn bestemming vond. Ik schreef de leegte op en at champignons om te overleven. Kastanjebruine boleten, giftig, mild en voedzaam. De stad zorgde voor openbaar vervoer. Het sneeuwde zonder ophouden. Aan wasmachines ontbrak het niet. Ze roken naar olie en werden keurig onderhouden, net als de betaalautomaten. Niets was me aangenamer dan in dit verbitterde land het geld door ramen en deuren te gooien. Bevroren zonlicht vertroebelde wat ik las.

Bij de uitgang van de metro kwam een meisje vragen of ze zich kon douchen waar ik woonde. Het feminisme stelde zijn wetten. IJzel en verdriet genoeg.

???Alleen douchen???, zei ze.

???Zo is dat???, zei ik. ???De douche in de studio die men mij heeft toegewezen behoort net als jij tot de verloren toekomstdroom van het liberale Montr??al in het christelijke Qu??bec. Het is ook jouw douche. Ben jij niet de stad????  

Haar gehavende snijtanden beten een klontje suiker stuk.

???Ik ben in geen maanden gewassen???, zei ze.

???Je zal zien waartoe de arbeiders op de waterkrachtcentrales van Radisson in staat zijn???, zei ik. ???Kokendhete stoom.??? 

Het vervolg van deze tekst lees je in de papieren versie van DW B 2015 5 Jazzz.