Een confrontatie waaruit beide partijen als winnaar tevoorschijn komen, dat is het nobele doel van de hiernavolgende paragrafen. De romans Monte Carlo (2014) van Peter Terrin en Caravantis (2014) van Frank Albers hebben heel verschillende kwaliteiten. Waar de eerste, zoals we van zijn auteur gewoon zijn, uitblinkt door de zorgvuldige formulering, charmeert de tweede door zijn franke engagement.

            Terrin houdt het verhaal in Monte Carlo opvallend klein: grote cultuurhistorische ontwikkelingen verschijnen door de lens van Jack Preston, een Britse automechanicus die in de late jaren zestig werkt voor een prominent Formule 1-team. Een incident op het circuit van Monte Carlo, waarbij hij het leven redt van een jonge actrice maar zelf zware brandwonden oploopt, verandert ??? zoals dat heet ??? zijn leven. Meer dan zijn lichaam raakt de ongelukkige ontmoeting met de filmster zijn fantasie aan. De psychische impact van de media- en consumptierevolutie van de jaren zestig lijkt me de (niet ge??xpliciteerde) inzet van dit kleine verhaal.

            Albers kiest voor een grovere borstel en plaatst zijn roman in de traditie van de utopische en dystopische fictie. Caravantis is een groot verhaal over kleine mensen en een volkje dat zijn geschiedenis in eigen handen wenste te nemen door een nieuwe republiek te stichten. De roman laat zich lezen als een weldadige satire op de politieke mythe waaronder het vaderland van zijn auteur al enkele jaren gebukt gaat. Met deze creatieve herschrijving van het utopische genre slaagt Albers erin de ideologie van N-VA in haar neoliberale en populistische hart te treffen.

Het vervolg van deze tekst lees je in de papieren versie van DW B 2015 4 en in de pdf-versie hierboven.