Alles wat bedreigd wordt
door de tijd,

scheidt
valsheid af

en dit naarmate dat.

(Wat?)

Inderdaad,
zeker de vierde of vijfde
keer,

de sneeuw,

de hoogzwangere politieagente
die met messcherp gezond verstand
haar prooi klem zet,

de kale echtgenoot die ’s ochtends
vroeg opstaat om voor haar
een veel te grote portie

roereieren te bakken.

Door secretie
afgebroken:

de zwijgzame psychopaat,
de babbelzieke zwendelaar, alles
wat.

(Dat!)

De vorm van een kleine ovaal.

De in wezen brave klungel,
de rode kuif die met roekeloze hebzucht
en compulsieve leugens

verantwoordelijk is
voor dit traktaat,

doet ons nu
opnieuw
aan fagocytose denken,

in de ziel.

Niet zwaarder dan 21 gram,
als het lichaam stilvalt,
de bloedsomloop stopt.

Het gewicht van vijf stuivers,
een kolibrie, een reepje chocola.

Ondoorzichtige formules
komen
in het spel,

buigzamer ideeën
zodat de onderdelen kunnen worden
hergebruikt.

Spreken wij te vlug?

Het vervolg van dit gedicht lees je in de papieren versie van DW B 2015 3.