De cover van Het Belgisch huwelijk, de nieuwe roman van Marc Reugebrink (1960) tracht iets uit te leggen: de titel is afgedrukt in de kleuren van de Belgische vlag, maar het geel is vervangen door wit, omdat de achtergrondkleur al geel is; een witte vrouwenschoen stapt naar boven, een zwarte mannenschoen naar onder; de woorden staan schots en scheef, ook het woord ???roman???. Het ???Belgisch??? huwelijk tussen een Hollandse man en een Vlaams meisje is blijkbaar even problematisch als Belgi?? zelf. Alles loopt even krom als de letters. De beide schoenen lopen de tegengestelde richting uit.

        Dat is het nadeel van zo???n cover: je krijgt een duidelijke, eenzijdige interpretatie opgedrongen nog voor je ????n woord hebt gelezen. Ik hou van vormgevers die de nieuwe soberheid genegen zijn. Zoals ik in theater hou van transparant acteren: acteurs die me de kans geven om de tekst mee te interpreteren, en niet demonstreren hoe goed hun dictielessen waren.

Slim spel met vertellers

Marc Reugebrink geeft me die kans, door een subtiel spel met vertellers en gefocaliseerde personages. Op het eerste gezicht lijkt het eenvoudig: we lezen een zo goed als autobiografische, pakweg autofictionele roman, waarbij de Hollandse wat oudere Max ongeveer gelijk is aan de auteur, en de jonge Vlaamse Isabelle ongeveer gelijk aan Reugebrinks vrouw Hanna, aan wie het boek is opgedragen. Maar die stelling wordt ondergraven door het groeiende inzicht dat de auteur wel eens verspreid zou kunnen zitten in diverse personages, en door de evolutie van Max zelf. 

Het vervolg van deze tekst lees je in de pdf-versie.