Toen ik twee stenen baarde

Ook wij waren twee helften priemgetal voor wij

langs deze platgetreden paden deelbaar werden

gebonden bleken aan dit nietsontziende uitdijen deze golven

genetische roulette dit eindeloze splijten van moeders

de beschermende beweging van 7500 generaties handen

die zich synchroon over een nieuwe wereld vouwen.

Deze moederkoek voedt niet langer en toch blijven

in dit vergiftigde vruchtwater goden aan de lopende band

vergezichten op morgen scheppen. Meer valt er niet te zeggen

over dit gespannen vel

deze bange doos

vol rampen.

De andere gedichten leest u in de papieren versie van DW B 2014 3.