Beste lezers,

De focus van deze aflevering is Vangnet. Hoe (ondanks het postmoderne bewustzijn) schrijven zonder vangnet, zonder ironische distantie, zonder metafictionele commentaar die alle kritiek vooraf de mond snoert? Hoe een tekst maken waarin een risico wordt genomen, waarin ???de lezer het geluk wordt gegund getuige te zijn van iets dat echt is, gevaarlijk, werkelijk???, zoals samenstellers Christophe van Gerrewey en Dani??l Rovers het formuleren? Die wens komt vaak neer op het schrijven van authentieke, urgente ik-teksten, hoe subjectief die termen ook mogen zijn.

Ik doe het nooit, maar nu ????n keer wel: ik citeer uit mijn oordeel over de focus, die ik zoals alle kernredacteuren voor de redactievergadering schrijf:

 ???Ik heb er drie dagen aan gelezen, en ervan genoten, en erover nagedacht. Vangnet is een schitterende focus geworden: sterke teksten, een samenhangende visie, en een mooie compositie.

En dan de herontdekking van twee van mijn overleden lievelingsschrijvers: Dani??l Robberechts en Patricia de Martelaere. Plus het lezen van Zadie Smith en David Foster Wallace. En ook de andere teksten, zoals die van de samenstellers.

Ik betrapte me op een paradox. Het slotessay van mijn boek Geritsel van papier eindigt met een kritisch stuk waarin ik me net vermoeid toon over de ik-literatuur, back to the roots, als ontwerp van een ik, als therapie, et cetera. En ik citeer er Italo Calvino (uit Als op een winternacht een reiziger) om een verlangen te verwoorden:

???Wat zou ik goed schrijven als ik er niet was! Als tussen het witte vel en het opborrelen van woorden en verhalen die een vorm krijgen en vervagen zonder dat iemand ze opschrijft, niet dat ongemakkelijke diafragma ingezet werd van mijn persoon! Stijl, smaak, persoonlijke filosofie, subjectiviteit, culturele vorming, persoonlijke ervaringen, psychologie, talent, trucjes van het vak: alle elementen die maken dat de dingen die ik schrijf herkenbaar zijn als van mij, zijn voor mij net een kooi die mij in mijn mogelijkheden beperkt. Als ik nu eens een hand was, een afgehakte hand die een pen pakt en schrijft ...??? De schrijver is dan iemand ???die zichzelf wil uitschakelen om een stem te geven aan datgene wat buiten hem ligt???.

Ik heb dankzij deze selectie ontdekt dat ik-teksten die haast zonder vangnet zijn geschreven, bijna vanzelf de neiging hebben om (zoals Roland Barthes in Lang ben ik vroeg naar bed gegaan zegt) een vorm te vinden om het egotisme te overstijgen, te komen tot een waarheid die voor iedereen kan gelden, een schriftuur over gevoelens te worden.

Wat neigt naar de wensdroom van Calvino (en van mij).???

Ik wil ook speciaal aanbevelen om het tekstblok van/over Samuel Beckett te lezen: goeie vertalingen en intelligente interpretaties van diens Comment dire. En om af en toe te kijken naar www.dwb.be, waar allerlei lekkers op gaat verschijnen: nieuwe citybooks, een dispuut tussen Jeroen Theunissen en Sven Vitse naar aanleiding van Svens kritische essay in DW B 2013 5 en een film met de voordrachten en kritieken opgenomen in Perdu op 15 februari, in het kader van onze samenwerking met het Labo Actuele Kunstkritiek en deBuren.

Hugo Bousset