Op deze pagina's is het archief van DW B terug te vinden. Voor de actuele website ga naar: http://www.dwb.be

Cancer is good for you

Verschenen in: Vangnet


Het was de eerste van die dag, de laatste uit het pakje. De laatste? Schichtig keek hij door de opening die hij voor enkele dagen met bevende vingers had gescheurd ??? schichtig en ironisch, hij wist wel dat het pakje nu onherroepelijk leeg was en grinnikte om die gretig opflakkerende hoop. Toen bedacht hij wat hij met die verpakking doen kon. Ze weggooien? Of ergens in een lade bewaren, als een souvenir? Maar dat was gevaarlijk, wie wist hoe zo???n onschuldig leeg pakje hem nog kon kwellen en obsederen, hem er weer mee doen beginnen, misschien. Geen risico???s: zijn vingers frommelden het tot een prop die hij nauwkeurig van op zes meter in de papiermand mikte. Goal.

         Toen ging hij op zijn schommelstoel zitten, in de veranda. Hij was alleen in huis, zijn vrouw was naar de stad, de kleine had gevraagd om mee te gaan. Hij had erop gewacht. Misschien werd het zijn allerlaatste sigaret: het overdenken, en het nauwgezet genieten waard. Terdoodveroordeelden kregen ook een allerlaatste. En de niet-rokers, wat deden die dan, gingen die misschien aan het roken, enkele seconden voor het einde? Ze moesten het ook jammer vinden, zo goed voor hun gezondheid en portemonnee te hebben gezorgd en dan te worden gefusilleerd? Hoewel, zo zinloos moest het ook weer niet zijn: er bleef immers een groot verschil tussen de kogel krijgen en zich allengs dood te hoesten in een hospitaalbed.

        Nu was het drie weken geleden dat hij besloten had het roken te laten. Angst voor de kanker? Maar wat kan men zich voorstellen van het gangbare schrikbeeld? De foto???s van kankerlongen verwekten dezelfde reacties in hem als die van de paddenstoelwolk: eenzelfde nieuwsgierigheid, eenzelfde onmacht om zich in te beelden dat hij daar concreet bij betrokken kon zijn. Hij voelde wel degelijk het verschil tussen die bom die nu misschien wel juist boven het huis vloog, maar dan toch in een vliegtuig waarvan de bemanning (kruiperige hovelingen van een doodvruchtbare prehistorische, steatopygische matriarch) orders had en strikt omschreven verantwoordelijkheden ??? en tussen die kenende woekering in zijn eigen keel en longen, net zo onzichtbaar doch zoveel meer nabij, op een tien centimeter van zijn kin. Maar dat was niet voldoende, het hielp hem niet vooruit, de gedachte dat zijn longen misschien langzaam aan het rotten gingen liet hem even koud als de gedachte aan het soort van portatieve rottingsput dat zijn darm nu eenmaal altijd was geweest.

 

Het vervolg van deze tekst leest u in de papieren versie van DW B 2014 2.