Soms was het allemaal niet gebeurd. Soms had er geen oorlog gewoed en had hij niet zijn hele leven geboet. Op zulke momenten had hij gelukkig kunnen zijn.

Maar wanneer dat gebeurde, wanneer de voorbije zevenenzeventig jaar niet bestonden, wist hij natuurlijk niet hoe gelukkig hij was om alles even te vergeten. Dan bestond alleen de druppel die van de kraan dreigde te vallen. Het naakte lichaam in de badkuip was een vreemde, hij schrok als  plots een been of een arm bewoog. Hij voelde zich meer verbonden met de druppel die langzaam aanzwol, zich losmaakte van de kraan en in het water verdween. Hij zocht de druppel in het water, maar vond hem pas terug wanneer hij opkeek: hij hing alweer te groeien aan de kraan.

                                                           *

De druppel was gevallen. Hij keek in het water. De dingen die daar lagen, bewogen. Hij herinnerde zich dat het zijn voeten waren. Natuurlijk, nu wist hij weer wat het allemaal te betekenen had: dit was zijn magere lichaam. Het was zijn eigen hand die over zijn bijna kale hoofd gleed.

Hij had het koud, merkte hij nu. Plots wist hij dat hij uit het water kon, dat hij zich kon afdrogen, en dat er achter de deur een woonkamertje lag.

Het vervolg van deze tekst leest u in de papieren versie van DW B 2014 2.