(1)

De dag voordien sprak ik lang met de ambassadeur. Op het blote, witte, uitgestrekte terras herhaalde hij af en toe een deel van mijn zinnen. Het was een vorm van luisteren. Het leek op samenvatten of vragen naar verduidelijking, maar hij hield zich angstvallig op de vlakte. Plots hoorde ik scherp hoe hij vooral veel suggereerde door zo te spreken.
        Daarover lag ik ???s nachts te denken. Ik moest traag en nieuwsgierig zijn. Ik moest onopvallend bewegen. Meer zwijgen ook. De natuurlijke houding van mijn gezicht moest rust zijn. Als dat substantief bestaat als karaktertrek: de uitgestrekenheid.

Van pure opwinding werd ik om halfzes ???s ochtends wakker: dat kwam door het orkest van symfonische vogels, de zachte zwarte stem van een passerende man en de golfslag van het Kivumeer beneden.
        Boven mij in de grote eucalyptus lachte een kiekendief. Het gelach van de roofvogel gorgelde met kleine keelgeluidjes, als klotsend water. De vogel vloog op. Ik hoorde ook krekels, of bijen.
        Wat later zat ik op het terras, op een roze plastic stoel. Met reclame daarop voor M??tzigbier. De zon was mild en mistig; snel klom ze omhoog. Een kano peddelde traag naar mij toe, daarin vijf zingende kinderen. Langzaam doken eilanden op uit de mist. Een kraai naderde op de groene balustrade. Schichtig als een dief huppelde hij dichterbij. Hij tikte op de metalen reling, alsof hij zijn bek wilde scherpen.

Het vervolg lees je in de papieren versie van DW B 2013 5.