Ik moet nog heel vaak denken aan het eendenkuiken dat door een snoek gegrepen werd en opgegeten. Ik zag het vanaf de kant en in het water dreef een kano, dat kwam in die tijd net op, kanovaren. Nu had je bij ons een klein riviertje en verder wat kanalen en niemand van ons kwam op het idee om daar met een kano doorheen te gaan. We kenden de omgeving, die zag er vanaf het water net zo uit. En voor de ontspanning hoefden we het ook niet te doen. Dat bestond daar niet, ontspanning. Bijna alles wat we deden was erop gericht de spanning te verhogen: met buksen schieten, appels jatten, ???s nachts over de dijk scheuren, ruzie zoeken in een van de boerendisco???s in andere dorpen, behalve misschien vissen, maar ook daar vonden we wel iets van spanning in, zeker toen die snoek dat eendje greep. De mensen in de kano waren verbijsterd. Dat waren een man en een vrouw, een gillende vrouw. Ik zat daar met een vriend langs de kant en die jongen zei tegen die vrouw dat ze niet zo moest schreeuwen, daar hielden wij niet van en de vissen ook niet. En de man stampte met zijn gehuurde peddel in het water om de snoek te verdrijven ??? die natuurlijk al lang en breed vertrokken was ??? en met dat gestamp verjoeg hij nu de rest van de vissen, dus dat we nog iets vingen konden we hier wel vergeten, dus gooiden we kluiten losse aarde naar de kano, of beter nog, vlak ervoor. 

Het vervolg van deze tekst lees je in de papieren versie van DW B 2013 4.