De ware kwelgeest van het schrijven heeft geen naam, hij heeft zelfs geen gezicht.
       De schrijver schrijft voor hij weet wat schrijven is; hij ademt met zijn schrijvende handen.
       Er is bijgevolg iets in de oorsprong van het schrijven dat hem zelf ontsnapt: een duidelijk beginpunt.
       Ergens is dat geruststellend. Het spiegelt het einde, dat wellicht ook niet al te bewust zal zijn.
       De een krijgt een infarct aan de schrijftafel, de ander doezelt weg in een ouderdomsziekte, een derde knalt ergens op een afrit per ongeluk tegen een betonnen paal aan, veel te laat nog op de terugweg van een zoveelste lezing, een vierde springt van een brug bij nacht en ontij, de naam van een geheime liefde prevelend. De ultieme zin wordt zelden bewust neergeschreven; ook de eerste was dat meestal niet. De spookauteur die men na-aapt zit ergens diep in het ???zelf??? verborgen. Door te lezen treedt hij alleen maar sterker naar voren en zodra je hem gedwongen hebt tevoorschijn te treden, dwingt hij je steeds verder in een onvoorspelbare richting.

Lees meer in DW B 2012 1.