Op deze pagina's is het archief van DW B terug te vinden. Voor de actuele website ga naar: http://www.dwb.be

Een mooie dag om wakker te zijn

In een lichte, ruime kamer zit een man van middelbare leeftijd achter zijn dagboek. Naast hem staat een jongen over zijn schouder mee te kijken. De jongen draagt kapotte, vieze kleren. Zijn haar hangt in slierten voor zijn gezicht. Hij ziet er net niet helemaal menselijk uit.
      
De man zit achter zijn bureau boven zijn dagboek. Het is leeg. De man ziet er, in tegenstelling tot de jongen, wel verzorgd uit. Misschien zelfs te verzorgd. Hij ziet er zo algemeen uit, dat hij iedereen had kunnen zijn.
      
In dat opzicht past hij wel goed bij de plek waar hij is: een vreselijk anonieme, maar zeker niet onvriendelijke kamer. Zit hij in een hotel? Het uitzicht is lieflijk en vredig. Blijkbaar wilde hij iets in zijn dagboek schrijven. Maar wat?
      
Dan beseft de man dat hij zich geen enkele bewuste gedachte kan herinneren van voordat hij om zich heen keek om te bepalen waar hij was. Een rilling trekt over zijn ruggengraat. Hij schrijft in het dagboek:

ik heb lang genoeg geslapen. het is tijd dat ik wakker word.

Het is tijd dat ik wakker word.

Dan klinkt het geluid van een auto die komt aanrijden. De jongen springt op het bureau en opent het raam. Hij klimt naar buiten en verdwijnt achter de heg.
      
Nu zit de man alleen achter het open raam. Onder zijn handen waait een bladzijde van zijn dagboek om. De pagina die openvalt staat helemaal vol met doorgestreepte tekst.
      
Probeert de man zichzelf uit zijn eigen dagboek weg te strepen?

Ik ga het gebouw binnen. Ik doe de deur naar zijn kamer open. Mijn chauffeur is mij niet gevolgd. Ik ben hier met hem alleen.
      
De man die uw redding is, hij zit aan zijn tafel, hij kijkt uit het raam. Voor hem ligt zijn dagboek. Precies zoals ik gehoord heb, zoals wij al dachten toen wij voor het eerst van hem hoorden. Hij zit achter zijn raam. Elke zoveel seconden wordt zijn geheugen volledig gewist. Iedere zoveel seconden wordt hij opnieuw geboren. Niemand waardeert ons werk zozeer als hij.
      
Ga maar na: iedere keer dat hij de zon op ziet komen, is het de eerste zonsopgang uit zijn leven. Het moet een ongekend spektakel zijn, iedere dag weer. En zo is ieder grasveld, iedere boom, iedere kop koffie, ieder lied van eender welke vogel, steeds zijn eerste grasveld, zijn eerste boom, zijn eerste kop koffie of zijn eerste lied van zijn eerste vogel.
      
Hij moet een volmaakt leven leiden.
      
Daarom weten wij ook wat er in zijn dagboek staat. Hij schrijft telkens achter elkaar:

Oh, wat een mooie dag om wakker te zijn.

En iedere keer dat hij opnieuw ontwaakt, ziet hij weer zo???n prachtige dag. Hij kan zich niet herinneren ooit zo???n mooie dag gezien te hebben. Daarom verbaast het hem dat er in zijn dagboek staat dat het zo???n mooie dag is. Is dit immers niet de mooiste dag ooit? Hij streept de laatste zin uit zijn dagboek door, en schrijft opnieuw:

Oh, wat een mooie dag om wakker te zijn.

Oh, wat een mooie dag om wakker te zijn.

Dan zijn we er. Het moet wel. Na deze plek is er niets meer ??? er zijn glooiende heuvels, er zijn heggen, er is een landweg en een huis, maar dat is het wel zo???n beetje. Het is alsof de wereld hier net iets verderop gewoon ophoudt.
      
Niet dat je ervan afvalt, of dat alles hier eindigt, maar meer alsof het hier voorbij, voorbij deze plek, langzaam minder wordt. Alsof de inspiratie hier al op was, dat deze plek bestaat uit bloedeloze herhaling van dingen die je ergens anders ook vindt. En hier net over de horizon houdt ook het herhalen langzaam op. Zo ziet het eruit.
      
Fade-out.
      
Aftiteling.


Lees meer in Passies omtrent Rogier.