???Want voor ???t genoegen van de velen
Was ooit het werk van ????n van nut
Zoals een hand, een eikel plantend
Legers tegen zon beschut.???
En op plaatsen waar jaarlijks 0,018 cm regen valt
Is het zo???n genoegen om onder de boom te liggen, om te zitten, te staan, op te staan onder de boom!
Im wundersch??nen Monat Mai
Heerst een gevoel dat je nooit meer bij de boom weg wilt,
Van overwegend vrede en ontspanning.
Mocht je wel een momentje uit de schaduw stappen,
Dan alleen om met een hernieuwde verwachting terug te keren, van vervulde verwachting.
De duivel hale onzekerheid! Er zit iets in dit alles, wat ons niet zal ontsnappen:
Op te groeien in de schaduw van vriendelijke bomen, met onze broeders om ons heen.
En waarlijk, nooit was jongvolwassenheid zo:
Zulk genot, zulke oplettendheid, zulke bevestiging van de manier waarop de dag helemaal rond komt.
Zeker, de wereld komt heel wat sneller rond
Als er hoogtepunten op de lippen liggen, onuitgesproken ware woorden in het hart,
En de hand een lok kastanjebruin haar opzij blijft strijken, alleen om hem weer op zijn plek te doen terugvallen.
Maar aan al het goede komt een einde, dus moet men voortgaan
De ruimte in die onze conclusies achterlieten. Is dit oud worden?
Welnu, het is een goede ervaring, om zich van enkele beproefde idealen te ontdoen, enkele oude houvasten,
En zelfs als je niets vindt om ze door te vervangen is het een goede ervaring,
Omdat het, zoals dat gaat, je voorbereidt op de ontsteltenis die komen zal.
Maar ??? en dit is de kern van de zaak ??? wat als ik alles gedroomd heb,
De takken, de late namiddagzon,
De vertrouwensvolle kameraadschap, de liefde die steeds alles bevloeide,
Die meteen wegzakt naar de wortels zoals het hoort?
Want pas later, in de onmetelijke droefgeestigheid der steden, daar pas leer je
Hoe de idee??n alleen maar goed waren omdat ze moesten sterven,
Jou alleen en ontveld achterlatend, een tekening van Vesalius.
Dit is wat bedoeld wordt, en waar alles toe voert:
Dat de boom verschrompelt in een hitte van 50 graden, de eikels
Verstrooid op de versleten aarde liggen als oogbollen, en de tinnen soldaatjes hun schouders ophalen en ertussenuit knijpen.

Zo ging onder de bomen mijn jeugd voorbij
Ik kon overal heen en was helemaal vrij

Ik was tien jaar en bracht Parijs een bezoek
En sprak menig schrijver van een belangrijk boek

Het zien van de Alpen was bijna een droom
Mijn tranen welden op in een machtige stroom

De Akropolis raakte een gevoelige snaar
Ik had de Griekse denkers gelezen, vandaar

In het Colosseum brak het nagenoeg mijn hart
Te denken aan wie daar eerst was, aan het onrecht en de smart

Op de Ararat stond ik en op zwol mijn gemoed
Want daar was zo lang terug die enorme vloed

Aan de oever van de Ganges stond ik in de drab
Het water lichtte rood op als een bloederige pap

De Chinese Muur, wel alsjeblieft!
Net een blauwe boon die de lucht doorklieft

Door mensenhand gebouwd wordt hij gevreesd en geliefd
Wat de mens al niet vermag als hij geweld niet meer blieft!

Ja veel heb ik gezien, ik leerde overal een les
Op elk der zeven zee??n, elk continent van de zes
Maar de beste plek die schrijf je T-H-U-I-S.


Lees meer in Aangespoeld.