mijn schrift


mijn schrift verandert met de dagen
keert zich in de dingen om

die van zichtbaar naar onzichtbaar
om mijn gunsten blijven vragen

want in dagen dat het goed gaat
zelfs iets beter nog dan nu
durf ik
met de daver op het lijf
het water te benaderen

totdat het in mijn oren loopt

ik moet omsingeld zijn
ik moet verslingerd zijn

dat moet

om het goud dat in scherven
aan de oppervlakte glanst

met vingervlugge lippen op te slurpen

dansend op de maat van het gesmaakte
leer ik mij in taal te doven
door de dingen te beloven
dat ik hun zal blijven zeggen

van zichtbaar naar onzichtbaar

in mijn schrift dat vooruitloopt op het weten
dat toch uitloopt in de nacht



status


verstrooid in wat ik laat
raak ik versplinterd door de tijd

die mij met zwarte gaten slaat

en over mijn voorbijgaan
zijn vergeven uren spreidt

uren alle even dankbaar
en het laatste loochenaar

mijn troebel brandglas hef ik naar de zon
die mij geen uitkomst biedt
maar voor mijn voeten
in het stof
haar hete tekens smeedt waarin ik lees
dat ik nog niets heb opgeleverd

                     in geen portaal ontkom ik aan de wieken van de wind
                     geen wijzerplaat draagt mijn getal
                     geen wet geen maat ontwaakt
                     die mij geboekstaafd achterhaalt
                     als licht en wolken hangt de onrust in mijn handen

ik denk en denk
ik reken al mijn sommen na-
dat men zijn vragen lang genoeg moet leven
totdat zij uitgebloeid hun antwoord durven geven

mijn status is de eenzaamheid
waarin mijn spraak tot sprong vervelt


Lees meer in Lieve God.