De een was een aartslelijke, hysterische Jodenhater die het met ????n zaadbal moest doen en zich altijd bij de goedkoopste kapper van het land leek te laten knippen. De ander was een supermacho die de hoogste staat van opwinding leek te bereiken wanneer hij zichzelf hoorde spreken voor een grote massa en daarna met stomende oren naar binnen stapte om daar de eerste de beste vrouw te bespringen die hij tegenkwam.
       Hitler en Mussolini: great dictators. Kerels uit ????n stuk, gemakkelijk in een hokje van ons collectieve geheugen te plaatsen, gemakkelijk te parodi??ren. Zo niet hun collega Franco, de Spaanse dictator die zijn twee collega???s ruimschoots overleefde en pas in 1975 op twee??ntachtigjarige leeftijd een natuurlijke dood stierf na bijna veertig jaar lang de koers van zijn land te hebben bepaald. Wie was dat kleine, ronde mannetje met dat slissende muizenstemmetje? Wat dreef hem? Wat dacht hij?
       Niemand die het precies weet. Voor de mensen uit zijn omgeving was hij als zand dat tussen je vingers wegglijdt. Ongrijpbaar, onpeilbaar. Over zijn priv??leven is zogoed als niets bekend. Hij was zijn leven lang met dezelfde vrouw getrouwd, had een dochter en een stuk of wat kleinkinderen. Schandalen genoeg in zijn directe omgeving ??? openbare dronkenschap, overspel, scheidingen ??? maar Franco zelf viel nooit op heterdaad te betrappen op ook maar iets wat God had verboden. Hij had geen grote belangstelling voor drank, begon niet te kwispelen in de buurt van mooie vrouwen, ging niet na zonsondergang de baan op voor een anoniem nummertje rugridderseks en hield zijn handen thuis in de buurt van kleine jongetjes en meisjes. Zeilen, daar hield hij van. Op zalm vissen, dat deed hij ook graag. En ja, op zijn oude dag mocht hij graag een balletje slaan op de golfbaan.


Lees meer in Diclit