???Een onboek???, oordeelde Nescio over De Avonden (1947), het sterk autobiografische romandebuut van Gerard Reve (1923-2006). In dit winterverhaal legt de volksschrijver de kiem voor wat later het ???revisme??? zou gaan heten: een leer van liefde en dood, die bestaat uit een wonderlijk amalgaam van religieuze, mystieke en sadomasochistische elementen. We volgen de mislukte gymnasiast Frits van Egters tijdens de laatste tien dagen van 1946. Zijn lotgevallen behelzen weinig opzienbarends. Frits ontwaakt, eet, werkt, bezoekt vrienden en gaat weer slapen. De vele plechtstatige, zwartkomische conversaties met zijn vrienden gaan over dood, ziekte, verval en fysieke tekortkomingen waarbij (vroegtijdige) kaalhoofdigheid tot Frits??? favorieten behoort. Zijn kleinburgerlijke ouders, bij wie hij inwoont, slaat hij met een mengeling van afschuw en medelijden gade. Bovenal lijkt de held van deze geschiedenis bezig met het bezweren van een psychische crisis, hij lijkt de last van een teleurgestelde naoorlogse generatie op zijn schouders te dragen.
       Maar hoe hard dit boek ook overkomt, genadeloos is het beslist niet, getuige alleen al de beroemde slotpassage van de roman: ???Hij zoog de borst vol adem en stapte in bed. ???Het is gezien,??? mompelde hij, ???het is niet onopgemerkt gebleven.??? Hij strekte zich uit en viel in een diepe slaap.???