No need for comfort no need for light
I???m hunting down demons tonight
Eat the terror, lick the spark
Uh-oh! My blood beats dark.
Patrick Wolf, ???Wolfbeat???

Die ogen! D???r is iets met die ogen!
De Raggende Mannen, ???Die ogen???

Toen de wekker ging, draaide ik me nog eens behaaglijk om in mijn graf. Al te lang luieren kon ik me niet permitteren, want er moet een wereld worden veroverd. Ondanks een joekel van een ochtendhumeur schoof ik het deksel van mijn kist. In de badkamer smeerde ik me zorgvuldig in met sunblock factor 150 (???safe as night???) en poetste mijn tanden. Nu nog een dubbele Bloody Mary en ik ben klaar voor de dag.

Na de opnames van Ruthoven Late Night loop je terug naar je kleedkamer. Een keurig bordje op de deur: Frans Oute. Een kwartiertje later klopt Ruthoven aan. Je kijkt op uit je tijdschrift. Ruthoven loopt op je af en legt zijn koude handen met gemanicuurde nagels op je schouders. Je praat zo eens wat over ???t een en ander, hoe het interview verliep en welke toekomstplannen je hebt. Ruthoven begint je schouders te kneden en stelt je voor je eigen televisieprogramma te beginnen. Zijn vingers glijden omlaag; hij streelt je borst. Hij blijft rustig praten, ook als hij over je tepels wrijft. Je sluit je ogen, laat je hoofd achterover zakken. Als Ruthoven stopt met spreken, knik je. Je stemt toe. Hij knoopt je overhemd open en kust je langzaam in je nek. Je begint te trillen, alle spieren in je ledematen spannen aan. Je onderdrukt een kreun en opent je mond; je knie??n en kuiten schieten in een kramp. Als de pijn uit je benen weggetrokken is en je je ogen opent, is de kleedkamer leeg. Er zitten wat druppels bloed op je kraag.

Ik stond een pijpje te roken op mijn balkon. Voor me lag het stadspark uitgestrekt, af en toe een lichtje van een fietser, flarden van gesprekken gedrenkt in alcohol. Met mijn duim drukte ik de stukjes opium in mijn pijp wat aan en hield er een brandende lucifer bij. Ik voelde de verraderlijke rust met kleine klauwtjes door mijn lichaam kruipen. Mijn oogleden werden zwaar, mijn benen werden lichtelijk instabiel en mijn vingers tintelden. In gedachten zweefde ik boven de stad, boven andere steden en ik zag alles waar ik ooit geweest was. De beelden schoven over elkaar heen, vloeiden in elkaar over. Er bleef een fel gekleurde mierenhoop van mensen, gebouwen en landschappen over. Ik slingerde bliksems naar beneden en veroorzaakte chaos. Beeld is bloed. De mensen probeerden alle kanten op te vluchten, maar ik liet ze niet ontsnappen. De wereld kantelde en stond nu verticaal. Als een darter gooide ik mijn pijlen naar het bord. Elke inslag werd een schroeiplek op de aarde. Ik stopte pas toen de aarde helemaal zwart was en niets nog bewoog. De beelden morften in iets met vleugels en dat vloog weg over de bomen van het park.
       Wat overbleef was een gerommel in mijn maag en onderbuik. Ik richtte mijn blik op het park en floot een zigeunerdeuntje. Direct hoorde ik vanuit de hele stad honden blaffen en janken. Vanuit de struiken dook een grote hond op, die een man aan een riem achter zich aan sleepte. Het beest begon onder mijn raam zacht te janken en de man probeerde door veel te vloeken zijn gezag te laten gelden. Ik keek de hond strak aan. Hij draaide zich om, gooide met een sprong de man tegen de grond en begon zo vals te grommen dat de man zijn bek hield.
       Ik sloot de balkondeur en stak binnen de kaarsen aan; het zou niet lang meer duren voor ze aan zou bellen. Ik legde een spiegel, een scalpel en een envelop op de tafel en poetste nog snel mijn tanden. Toen ik de deur opende, stond ze met verwilderde ogen en een jachtige ademhaling op de stoep. Ik nodigde haar binnen en nam haar jas aan. Ze liet zich gewillig naar de bank leiden. Ik vertelde haar dat ik haar geroepen had omdat ik vreselijk honger had. Ze knikte. Ik bood haar een glas wijn aan. Terwijl ze dat, nog steeds zwijgend en nahijgend, leegdronk, strooide ik wat coca??ne uit de envelop op de spiegel en begon die met het scalpel fijn te hakken. De loomheid van de opium zat nog in mijn lichaam en ik kon wel wat energie gebruiken. Ik haalde een ivoren snuifbuisje uit mijn zak en bood haar de spiegel en het buisje aan. Gedwee snoof ze de helft op, maar ik drong erop aan dat ze de andere helft ook nam. Ze keek me angstig aan en zei dat dat te veel voor een mens was. Ik suste haar; ik wist wat ik deed. Met zichtbare tegenzin, maar vol vertrouwen, snoof ze de rest, kokhalzend en wel, ook op. Haar handen trilden, haar kaak maalde in hoog tempo en haar pupillen werden zo klein als speldenprikjes. Ik schonk haar glas nog eens vol en hield haar scherp in het oog. Ze wist het glas nog leeg te krijgen zonder te morsen. Dat beviel me wel aan haar. Spilzucht is een nare eigenschap. Toen ze op het punt stond het bewustzijn te verliezen, ging ik over haar heen zitten, scheurde haar blouse open en beet haar in de nek. Mijn tanden drongen door haar vel, haar weke vlees en de wand van de halsslagader. Eerst heel zachtjes, om haar geen pijn te doen, dan steeds harder, om mijn honger te stillen, begon ik te zuigen. Ik voelde haar warme bloed mijn mond instromen, tussen mijn tanden en langs mijn tong kolken, en door mijn gulzige slokdarm lopen. Er leek een draaikolk in mijn maag te zitten: ik bleef maar drinken. Ik proefde haar, ik proefde alles wat ze de afgelopen dagen gedaan had. Ik proefde de bittere smaak van coca??ne, het zure bouquet van de wijn, het ijzer uit groente, de eiwitten uit vis, het zaad van een man, zelfs de benzinedampen van een snelweg, het zoetje in haar thee, het zeemzoete van een opkomende infectie. Ik zag stromen bloed, dode soldaten, verminkte vrouwen, rottende paarden, gifgasgranaten, grafkransen en eeuwige schoonheid. Ik meende zelfs kruitdamp te ruiken en ik voelde me onoverwinnelijk.
       Toen ik geheel verzadigd was, een beetje misselijk zelfs van deze overvloedigheid, trok ik mijn tanden hijgend en obsceen nasmakkend uit haar vlees. Ik zag aan haar ijswitte gezicht dat ik te veel had genomen. Als een zacht opgeblazen pop lag ze over de bank gedrapeerd, amechtig hijgend, de ogen al weggedraaid. Ik controleerde haar pupillen; die waren weer wat opengetrokken. De helft van de coca??ne zat nu in mijn bloed en begon al te werken. Ik sloeg haar in haar gezicht, trok haar oogleden open en vroeg haar hard of ze nog wist waar ze was. Loom, ziek knikte ze. Ik zei dat ze zou sterven, maar dat ik haar kon redden. Als ze dat wilde. Wilde ze dat? ???H??, wil je dat? Wil je dat ik je red, Astelle???? Ze knikte. Ze had waarschijnlijk op alles geknikt, maar het was nu eenmaal een formaliteit.
       Ik pakte het scalpel van de tafel en maakte onder mijn linkertepel een diepe snee. Langzaam welde de eerste druppel uit de wond op. Ik sleurde haar rechtop en drukte haar mond op de kerf in mijn borst. Ik beval haar te zuigen als ze wilde leven. Ik schreeuwde dat in haar oor. Gehoorzaam begon ze voorzichtig te likken, toen zachtjes te sabbelen om uiteindelijk als een Maagdenburgse halve bol aan mijn borst vastgeschroefd te blijven. Elke seconde werd haar teint wat rosser, elke minuut werd haar lichaam sterker en begon het meer te schokken. Haar ademhaling versnelde en ze stootte haar kruisbeen tegen me aan. Ze kreunde, steeds luider. Bloed is goed.
       Toen ze naar schatting anderhalve liter gedronken had, moest ik haar hoofd met geweld van mij aftrekken. Ze klapte achterover op de bank, keek me met een hongerige, dierlijke blik aan en slaakte een diepe zucht. Dat ze had genoten van mijn lichaam en dat ze meer wilde. Ze begon woest de repen kleding om onze lijven weg te trekken. Toen we allebei naakt waren, hield ik haar van me af. Eerst moesten we nog wat coke snuiven. Ik prepareerde een lijntje voor ons en liep naar een kast toen ze dat weg ging hooveren. Uit een lade pakte ik een vacu??mpomp ??? je kan best heel oud worden zonder hartslag, maar voor sommige bezigheden met zwellichaampjes heb je hulpmiddelen nodig ??? toen ik een ijselijke kreet van de bank hoorde. De spiegel lag in splinters op de grond en de vrouw keek er vol afgrijzen naar. Ik slikte mijn lachbui weg en liep naar haar toe. Zachtjes troostte ik haar ??? ???stil maar, roosje, popje, sus sus belladonna, mijn wolfskersje?????? Natuurlijk is het voor iedereen schrikken, die eerste keer dat je merkt geen spiegelbeeld meer te hebben.

Mijn kleedkamers hebben geen spiegels ??? ik vertrouw op de kundigheid van de maquillagedames. Soms werk ik vlak voor een uitzending de blosjes op mijn wangen nog wat bij; het mooiste rouge komt uit een visagistennekje.
       Waarom de directeur van televisiezender Tapes ook als presentator optreedt? ???Is niet alles ijdelheid? En niets menselijks is mij vreemd???, kon ik zonder te knipperen in de camera zeggen. Daarbij, het station was nog nieuw, de zoektocht naar goed personeel was nog in volle gang. Misschien werd mijn kop wel overbodig, zodra alle vacatures naar tevredenheid vervuld zouden zijn, zodra de klaproos tot volle bloei gekomen was. Langzaam vulde mijn stal zich met politici, artiesten en presentatoren van andere omroepen. Ik hoefde maar te fluiten en ze kwamen langs ??? voor het sluiten van een contract. Allemaal waren ze eens te gast geweest in mijn programma, en allemaal had ik ze na afloop nog even gecomplimenteerd in de kleedkamer.

Tom Helm wist zich niet meer zoveel te herinneren. Enkele weken geleden was hij naar het mediapark gereden voor een optreden in Ruthovens show. Hij had de bordjes ???Tapes??? met het gestileerde logo van een klaproos gevolgd en aangebeld bij de studio. Ruthoven zelf deed open: een charmante man met een zonnebril. Spottend had Ruthoven hem verzocht uit vrije wil binnen te treden; Tom had iets geantwoord over een vette cheque. Koude handdruk. Zijn crew was er al en de catering was uitstekend. Tapas ??? een woordgrapje waarschijnlijk. Hij herinnerde zich vooral de morcilla, krokant aangebakken, die uiteenviel als je je vork erin prikte. En alles zonder knoflook ??? Ruthoven weet hoe belangrijk een frisse adem voor een artiest is. Ruthoven at zelf niet mee, hij was vertrokken in een knalgele sportwagen met donkergetinte ruiten, volgens de geluidsman een Lamborghini Murci??lago. Hij sprak het uit alsof hij iemand oraal bevredigde, en zo keek hij er ook bij. Daarna: soundcheck. Daarna: wachten. Het eeuwige wachten. Tol van de roem en dat soort gelul. Maar dat vertelden ze er nooit bij, dat je overdag uren in de sportschool hangt en trekt om je zitvlees weg te werken. Rock-???n-roll, pop en jazz: cholesterol, poppers en een trombose. Anders niets.
       Ruthoven dook pas vlak voor de opnames op, wenste Tom succes en verdween in zijn kleedkamer. Afijn, het uur begon te naderen. De make-upspecialisten van Tapes poederden hem met begerige blikken en vliegensvlugge vingertjes in, hij moest ze uit de buurt van zijn gulp houden. Hij sloeg nog twee wodka???s naar binnen ??? voor het timbre ??? en enterde de studio. Stralende glimlach om zijn mond gebeiteld en vol kwinkslagen. Een onbenullig praatje met Ruthoven, daarna onder luid applaus ??? ???Dames en heren, vanavond live speciaal voor u: Tom Helm!??? ??? het podiumpje bestegen, zijn klassieker en nieuwe hit geplaybackt en ??f.
       Toen werd het diffuus. Hij zat in de kleedkamer, iemand haalde met een tonicje en een lotionnetje de plak van zijn gezicht, daarna??? flarden. Ruthoven komt langs, een erectie, misschien, zeker stekende pijn in zijn nek, waanbeelden, de terugtocht, zijn stemfysio reed, denkt hij, dorst, rare dromen, gewrichtspijn, een rotte smaak in zijn mond, opvliegers, en een pijnlijke geilheid. Lange black-outs ook, zichzelf terugvinden op plaatsen die hij niet herkent ??? een park, impulsieve acties. Misschien zou hij eens naar de dokter moeten ??? een virusje?
       Opeens richt hij zijn hoofd op, als een hond die het fluitje van zijn baas hoort, krijgt een gejaagde blik in zijn ogen, rekent zijn consumpties af ??? zeven glazen absint en een grammetje Black Widow ??? en verlaat zonder iets te zeggen het caf??, haastig, naar de taxistandplaats.

Pas een maand later zien we hem weer opduiken, nu met een cameraploeg. Al zijn bewegingen worden gefilmd voor een realitysoap. Verdwenen is de onzekere popjongen die soms uit kwam huilen in zijn stamkroeg; voor ons staat een fulltime entertainer die de camera lonkt, afstoot, uitdaagt en in zijn broekzak stopt. Hij flirt, schmiert en wrijft zich tegen de lens aan alsof hij van top tot teen met glijmiddel bedekt is. We volgen hem intensief: Tom bij de tandarts, Tom zingt voor een aardbeving, Tom ???s nachts in het park, Tom op schermles, Toms eigen kledinglijn, Tom op een filmpremi??re, Tom wordt ge??nterviewd en Tom werkt aan zijn nieuwe album, ???Eeuwig Jong???. Hij haalt de voorpagina???s als hij tijdens een optreden in een bejaardentehuis een duif de kop afbijt (???een parodie op Black Sabbath, dat kennen die halve lijken in dat sterfhuis nog wel van vroeger???) en schokt de kijkers met het zeer realistische beeld van Sint-Sebastiaan in zijn slaapkamer en zijn voorliefde voor menstruerende vrouwen. Zijn echte leven is als zijn gouden ketting: het blinkt maar blijft koud.
       Als je hem van dichtbij in de ogen kijkt, zie je dat zijn irissen geelgroen lijken te zijn, met een heel dun rood, wemelend lijntje aan de rand. Alsof je via de spiegel van de ziel het DNA ziet muteren; alsof je de dood in de ogen kijkt.

Astelle werd wakker in haar eigen bed. Geen idee hoe ze daar kwam. Het tussenschotje van haar neus voelde aan alsof het gebruikt was als oefenterrein voor moeilijk opvoedbare schorpioenen. Ze had barstende koppijn. De twee wondjes in haar nek waren als harde zweertjes, maar deden geen pijn. De sjankers verdwenen snel en ze knapte flink op.
       Enkele dagen later werd ze alsnog ziek. Ze kreeg koorts, gezwollen klieren, haaruitval, gewrichtspijn en een zere keel. Ze durfde geen dokter te bellen (???Heeft u zelf enig idee???? ???Ja, ik ben door een bekende talkshowhost gebeten en heb zijn bloed gedronken toen hij me wilde redden van een overdosis coca??ne.??? ???Natuurlijk natuurlijk.??? Grijpt mobiel en belt psychiatrische crisisdienst. Prevelt: ???Dwangbuis, ja ja. Levenslang isoleer, zeker zeker.???) maar het ging allemaal vanzelf over, gelukkig. Ze verwijderde de spiegels uit haar huis, belde afspraken af, hield de gordijnen gesloten en liet de boodschappen thuis bezorgen.
       Binnen twee weken begon haar co??rdinatie te verminderen en liep ze overal tegenaan. Haar spraak begon weg te vallen, soms afatisch, soms kon ze niets meer zeggen. Hoewel haar tong ontstoken was, voelde ze een gat in haar verhemelte. Haar linkerarm raakte verlamd en hoeveel kunstlicht ze ook aanstak, ze zag steeds minder. Meende ze althans, want haar geheugen liet haar in de steek. Een arts had de symptomen kunnen verklaren, maar had in dit stadium niets meer kunnen doen. Drie weken na haar bezoek aan Ruthoven overleed ze aan een krankzinnig versneld ziektebeeld van syfilis.

Het kijkcijferaandeel van de nieuwe omroep Tapes blijft gestaag groeien. Programma???s als Ruthoven Late Night, Spy in the House of Love, Tom Helms Echte Leven, TapesTeltTotTien en Eat This & Party veroveren hun plaats in de lijst van best bekeken programma???s.
       Toen werd Frans Oute, gewezen partijleider van de socialisten en nu misdaadverslaggever voor Tapes, voor de deur van een advocatenkantoor neergeschoten. Het nieuws domineerde wekenlang de media, ook toen het allang geen nieuws meer was. Volgens een anonieme verpleegster was Oute al binnen drie dagen hersteld van de zeven kogels, hoe wonderlijk ook. ???Het is niet al zilver wat blinkt??? waren volgens haar zijn eerste woorden toen hij uit zijn coma ontwaakte. Oute hervatte zijn werk twee weken later, met een indringende reportage over de Roemeense maffia in ons land. Beeld is bloed.
       Deze omroep haalt het beste uit de mensen naar boven. De kijkers worden geboeid door persoonlijkheden die ze tot voor kort als charismaloze aanstellers uitkotsten. Er is iets met die ogen. Ruthoven, maar de rest van zijn team evengoed, kan door de camera, door de glasvezelkabel, door de beeldbuis direct in je hart kijken. Ze weten je aan de buis te kluisteren door de manier waarop ze in de lens kijken. En die klaproos in beeld.

De koerier die Astelle drie dagen na haar dood een boeket klaprozen en een dichtbundel van Baudelaire moest bezorgen, is als vermist opgegeven.
       je ne vis plus / Qu???une outre aux flancs gluants, toute pleine de pus!

       Een maand later presenteerde Astelle de eerste aflevering van Eat This & Party, het spraakmakende programma waar de jeugd voor thuisblijft! Exclusief op Tapes. Aflevering 1: Astelle in de Darkroom. Je gelooft je ogen niet!